Onvoorwaardelijke liefde voor je kind, wat betekent dit nu eigenlijk? Dat je altijd van je kind zal blijven houden, ongeacht wat hij doet of juist niet doet? Betekent dit dat je je kind niet wil straffen, omdat je daarmee je kind afwijst? Of heeft je kind het juist nodig om wel eens gestraft te worden? Mag je kind zelf de regels bepalen, of bepaal jij die voor je kind? Is onvoorwaardelijke liefde eindeloos?
Voor mij betekent onvoorwaardelijke liefde dat er geen einde zal komen aan de liefde voor mijn kinderen, NOOIT! Ik zal altijd van ze blijven houden, ongeacht de keuzes die zij maken. Wat niet betekend dat ik het altijd met ze eens zal zijn. En ik heb ook echt niet de illusie dat ik nooit teleurgesteld ga worden in de beslissingen die zij zullen nemen, keuzes die ze maken of de manier waarop zij verkiezen met anderen om te gaan. En ja, ik heb mijn eigen normen en waarden en hoop dat mijn kinderen er daar toch een aantal van gaan overnemen. Daar ben ik heel eerlijk in. Maar dat zou ik enkel willen als zij deze zelf ook belangrijk vinden. En niet enkel en alleen omdat wij als ouders deze belangrijk vinden.
EIGEN IDENTITEIT
Mijn kinderen ontwikkelen hopelijk een eigen identiteit. Dit begint al bij de leeftijd vanaf 12 maanden. Dan ontwikkelen kinderen het *zelfbesef. En dit gaat door tot aan het einde van de adolescentie. De adolescentie is de leeftijdsfase tussen de puberteit (12-15 jaar) en volwassenheid. Jongeren gaan dan op zoek naar invulling van hun identiteit en willen zich verwijderen van het naderende volwassen leven.
Onvoorwaardelijke liefde houdt voor mij dus ook in dat mijn kinderen de mogelijkheid hebben tot het vinden en vormen van een eigen identiteit. En hoe ze deze periode doorlopen heeft te maken met het karakter van je kind, zijn veerkracht, zelfvertrouwen én de manier hoe je hier als ouder mee omgaat. Vind je het bijvoorbeeld heel belangrijk dat jouw kind jouw normen en waarden overneemt en geef je je kind weinig vrijheid om te ontdekken wat hij zelf belangrijk vind, dan heb je de kans dat je kind een lange zoektocht doormaakt of zelfs in een blijvende zoektocht blijft en geen keuze maakt voor een identiteit. Laat je je kind hier vrijer in, heb je respect voor zijn keuzes en ben je er onvoorwaardelijk voor je kind als hij je nodig heeft tijdens deze periode, dan is de kans groter dat je kind uiteindelijk wel een keuze maakt voor een identiteit, met of zonder moeilijke periode.
VEILIGHEID BIEDEN
Onvoorwaardelijke liefde voor mijn kinderen, houdt voor mij ook in dat ik dien te zorgen voor de veiligheid van mijn kinderen. En daarmee bedoel ik niet alleen de fysieke veiligheid, zoals trap hekjes, kinderslot op kastjes met gevaarlijke spullen, afgeschermde stopcontacten, kinderzitjes in de auto, warme en schone kleding, voldoende gezond eten, drinken en nachtrust.
Zeker zo belangrijk is de emotionele veiligheid: troost bieden bij verdriet/angst, voorspelbaar zijn door middel van duidelijke regels en consequent zijn, rituelen hebben, je kind voorbereiden op nieuwe situaties, luisteren, kijken waar gedrag vandaan komt en respect hebben voor de keuzes van je kind, zijn eigenheid en karakter. Maar daarnaast geldt voor mij dat het stellen van grenzen en regels absoluut ook hoort bij die veiligheid. (Jonge) kinderen zijn namelijk op zoek naar grenzen en regels. En ook al benoemen ze het niet, ze willen van jou als ouder horen hoe ver ze kunnen gaan en wat ze wel/niet mogen. Een kind kan dat nog niet zelf beslissen. Om zich veilig te voelen heeft een kind die duidelijkheid dus nodig. Dan weet het waar het aan toe is.
Wanneer er geen duidelijkheid is word een kind onzeker en laat juist dan vaker negatief gedrag zien. Simpelweg omdat het niet weet waar het aan toe is. Ik vind ook dat wanneer grenzen/regels overtreden worden, dit consequenties heeft voor je kind. Net zoals dat gevolgen heeft bij volwassenen. Wanneer ik door het rode stoplicht rijd met de auto, krijg ik een boete opgelegd. Dat is nu eenmaal de consequentie van het overtreden van een regel. Wat overigens niet wil zeggen dat ik het hiermee eens moet zijn. Als ik denk dat ik hier een goede reden voor heb, mag ik dit aanvechten. En zo mag een kind zich ook verzetten als het iets niet mag of iets niet wil, vind ik. Naar mijn menig is dit juist goed, Op die manier ontwikkelen ze een eigen identiteit, maar daar moeten ze dan wel in begeleid worden door de ouder(s)/verzorgers.
TEVEEL BELONEN
Zo vind ik belonen ook horen bij onvoorwaardelijke liefde. En dan vind ik niet dat een kind enkel goed gedrag moet laten zien omdat het daarvoor beloond wordt (extrinsieke motivatie). Hij moet wel intrinsiek (vanuit zichzelf) gemotiveerd zijn. Maar wanneer je met je kind praat en dingen uitlegt, komt die intrinsieke motivatie wel. En ieder mens vindt het toch fijn om regelmatig een compliment te krijgen en/of beloond te worden? Daar is toch niets mis mee? Dat geeft je een goed gevoel, zorgt voor zelfvertrouwen en extra motivatie. En je moet je kind zeker niet constant de hemel in prijzen, daar word een kind juist alleen maar onzeker van. Het gevaar hiervan is namelijk dat je kind zich op den duur dan misschien constant wil bewijzen. Het is afhankelijk geworden van jouw complimenten en beloningen. En als er dan een keer iets niet lukt, bestaat er zelfs een kans dat je kind faalangst ontwikkeld.Maar een gezonde dosis complimenten en beloningen, daar varen we toch allemaal wel bij?
Onvoorwaardelijke liefde voor je kind is eindeloos, maar niet grenzeloos!
Ik ben heel benieuwd wat jij hiervan vindt.
Leuk als je een reactie hieronder achter wil laten.
*inzien dat je een individu bent en je niet alleen afhankelijk bent van de rest van de wereld