“Bel je even als je op school bent aangekomen?”
“Niet met zand gooien!”
“Geef die bal eens terug aan dat andere kindje”
“Kom maar, ik vang je wel op”
“Zal ik je opstel schrijven?”
“Je hebt het wel erg druk he, wil je vandaag liever niet naar hockey?”
“Doe maar niet, dat is gevaarlijk!”
We herkennen het als ouder(s) vast allemaal wel.
Als ouder ben je kwetsbaar
Sinds je vader of moeder bent geworden, ben je een stuk kwetsbaarder en is het idee dat je kind iets zal overkomen, het ergste wat er is! Tenminste, voor mij geldt dat zeker! En wil je ze dus het liefste beschermen en behoeden voor pijnlijke ervaringen, teleurstellingen, pijn, afwijzingen en noem maar op.
En hiermee doel ik dan op alle vormen van ‘gevaar’. Zowel fysiek als psychisch. Dus, een gebroken been, omdat je kleine spruit uit het klimrek valt, een angstig en verdrietig kind omdat hij gepest wordt op school, tot aan bedreigingen via social media.
Ik krijg al buikpijn bij de gedachte dat één van mijn kinderen zoiets ooit mee moet maken.
Kind moet leren omgaan met gevaren
Maar ik ben mij er ook van bewust dat het de realiteit is. En dat je je kinderen echt niet overal voor kunt beschermen. En dat dat ook helemaal niet goed is.
Kinderen moeten leren omgaan met (dreigende) gevaren, negatieve gevoelens, teleurstellingen en emoties.
Nu heb ik het even niet over, structureel gepest worden, want daar zie ik absoluut geen enkel “voordeel” van. En bedreigd of gestalkt worden via social media, daarvan hoop ik ook dat mijn kinderen dat niet mee hoeven te maken. Maar ik ga mijn kinderen, wanneer ik denk dat de tijd daar rijp voor is, wel bekend maken met de gevaren van internet. Want ze zullen er hoe dan ook mee in aanraking komen. Daar kan je niet meer omheen.
Maar een laag cijfer halen op school, verliezen tijdens een sportwedstrijd, liefdesverdriet hebben (en oh, ik weet nog al te goed hoeveel pijn dat doet!), zichzelf bezeren, niet mee mogen spelen met andere kindjes, consequenties dragen voor het zich niet houden aan afspraken, een keer een klap krijgen van een ander kind, of een keer in een sloot vallen, hoort er wel bij.
Gevaar waar een kind iets van leert
Mijn dochter is nogal ondernemend. En dan bedoel ik met name op fysiek gebied. Ze is nergens bang voor. Klimt in bomen/palen, springt over muurtjes heen, haalt de bal van het dak af en haalt tijdens het fietsen ook nog het liefste acrobatische toeren uit. Mijn dochter haalde dit soort capriolen al op 4 jarige leeftijd uit, dus denk maar niet dat ik mijn hart toen niet af en toe vasthield! Maar ze zal toch ook moeten leren omgaan met gevaar. Ze heeft ruimte nodig om dingen (ook gevaarlijke) uit te proberen. En dat geldt ook voor mijn zoontje. Hij is het liefste met gereedschap bezig: zagen, timmeren enz. En natuurlijk houden we dan een oogje in het zeil en kijken we van een afstand, maar we zitten er niet bovenop en roepen ook niet steeds angstvallig: “kijk uit, let op!” terwijl ik dat echt wel denk af en toe hoor. Maar je kent je eigen kind het beste, dus weten we ook wat hij al wel/niet kan.
Vrij buiten spelen
Vrij buiten spelen zonder ouders die toekijken of ingrijpen, is niet alleen goed voor de motorische ontwikkeling, maar ze leren ook zelf conflicten oplossen, onderhandelen, compromissen sluiten, samenwerken en met elkaar in competitie gaan. En zo mogen mijn kinderen ook vies worden als ze buiten spelen. Natuurlijk geef ik ze dan geen witte kleding aan of nieuwe schoenen, maar gewoon lekker een joggingbroek, oude spijkerbroek, regenlaarsjes of afgetrapte gymschoenen. Want ik wil de bewegingsvrijheid van mijn kinderen niet beperken doordat hun kleding vies kan worden. Op ontdekkingstocht door het hoge gras, op zoek naar insecten die ze dan in potjes stoppen, spelen met modder, (nu is zand en water sowieso het allerleukste dat er is voor een kind, wen er maar alvast aan!), klimmen, klauteren, skaten, fietsen, ze mogen het allemaal van mij. Ze zijn lekker buiten, bewegen en ontdekken. En ook als het regent, mogen ze gewoon naar buiten. Regenlaarsjes en jasjes aan en hup!
Je raad het vast al: stampen in plassen!
Bemoeien
Mag je je als ouder dan helemaal niet bemoeien met je kind? Of het proberen te beschermen voor gevaren?
Natuurlijk wel! Maar ik denk dat het allerbelangrijkste is dat je kind voelt en weet dat jij hem of haar vertrouwd of in ieder geval het vertrouwen geeft om te leren omgaan met deze gevaren en teleurstellingen. En daarvoor zullen ze er toch in aanraking mee moeten komen. Kinderen die structureel geholpen worden door hun ouders blijken later minder zelfstandig te zijn en minder verantwoordelijkheid te nemen. Spoor je kind aan zoveel mogelijk zelf te doen en toon belangstelling voor wat ze doen.
Over beschermde kinderen worden later minder weerbaar. Ze kunnen zichzelf daardoor minder goed beschermen tegen de gevaren waar de ouders hen zo graag voor willen behoeden.
Ben jij een over beschermende ouder?
Of juist helemaal niet?
Leuk als je dit met mij wil delen.
Lieve groet, Joyce