-Ook is als pedagoog weet het af en toe even niet- Inmiddels was ons meisje 16 maanden oud. Het was 1e kerstdag 2010 en wij vierden deze mooie dag, net als ieder jaar, traditiegetrouw in mijn ouderlijk huis.
Samen met mijn zus, zwager, moeder, oma en mijn neefjes.
Op de één of andere manier word ik van kerstmis altijd een beetje melancholisch en nu mijn partner en ik inmiddels zelf een kindje hadden, vond ik dit soort dagen nog specialer. Met mijn moeder die jarig is op 1e kerstdag, een mooi versierde kerstboom, daaronder tientallen cadeautjes en iedereen op zijn paas best (of noem je dat tijdens kerst dan kerst best?) aangekleed, is het altijd één groot en gezellig feest. Mijntje zag er te schattig uit in haar jurkje.
Toen nog niet wetende dat dit één van de laatste keren zou zijn dat ze een jurkje aan zou trekken, want onze dame wist al snel wat ze wilde en dat gold ook voor haar kledingsmaak.
Mijntje is nu eenmaal geen meisjesmeisje met haarbandjes, rokjes, jurkjes en tierelantijntjes.
Ze wilde broeken aan, stoere gympen en stoere shirts (van wie zou ze dat nu weer hebben?)
In het begin ging ik de strijd met haar om kleding nog wel eens aan, totdat ik besefte dat het eigenlijk een prachtige eigenschap is, zo’n duidelijke eigen smaak.
Ik verplaatste mij in haar en bedacht mij hoe vreselijk ik het zou vinden als iemand mij zou dwingen om bepaalde kleding aan te trekken die ik echt niet mooi vind. Dan zou ik de hele dag ongelukkig en onzeker rond lopen. Want zeg nu zelf; je voelt je toch een stuk zekerder en fijner als je blij bent met wat je aan hebt en dat geldt dan natuurlijk ook voor een kind.
Dus jurkjes, rokjes verbannen naar een andere kast (in de hoop dat ze toch ooit nog een keer van gedachten zou veranderen). Ach, dat mag je toch wel hopen als moeder.
Nu was het ook weer niet zo dat Mijntje alles mocht bepalen, maar ze mocht wel meebeslissen.
Dus ’s-ochtends legde ik twee setjes kleding voor haar klaar en daar mocht ze uit kiezen.
Wilde ze die allebei niet aan, dan trok zij uiteindelijk toch aan het kortste eind, want ze was tenslotte 16 maanden en dan hebben de ouders het naar mijn mening toch echt nog voor het zeggen.
Maar na dit een aantal keren op deze manier gedaan te hebben wist Mijntje heel goed wat de bedoeling was en gaf dit ook nauwelijks meer problemen.
Naast het feit dat ik zoals ik al zei 1e kerstdag heel speciaal vind, werd deze dag nog specialer door het nieuws dat wij te vertellen hadden. Ik was weer zwanger, nog maar 5 weken, maar als ik de champagne en alle andere heerlijke wijnen laat staan, weet toch echt iedereen wel hoe laat het is! Een aantal weken later bleek dat ik dezelfde dag uitgerekend was als de geboortedag van Mijntje. Al met al een prachtige dag en volgend jaar kerst zouden we met zijn viertjes zijn.
