-Ook ik als pedagoog weet het af en toe even niet-
In mijn vorige blog (en- dan- ben-je -dus -ineens- moeder) vertelde ik dat ik niet zo goed tegen huilende baby's kon. En dan bedoel ik dus eigenlijk mijn eigen kinderen. Vooral bij de eerste vond ik dit moeilijk.
Op het kinderdagverblijf waar ik vroeger werkte, waren er natuurlijk ook wel eens baby's die huilden. En dan wist ik precies wat ik moest doen. Een flesje, schone luier, naar bedje, knuffelen, troosten, wiegen etc... En altijd kreeg ik die kleine mensjes rustig. Maar nu het mijn eigen kind betrof, wist ik ineens helemaal niets meer! Alsof ik nog nooit een baby gezien had in mijn leven, laat staan aangeraakt Bij ieder huiltje van Mijntje, kreeg ik het spaans benauwd. "Help, ze huilt", maar het is nog geen etenstijd, dus flesje kan nog niet. Of, "maar ze heeft net geslapen, dus ze zal toch niet moe zijn?"
CONTROL FREAK
Het meest moeilijke vond ik dat ik als ontzettende control freak!!! (iedereen in mijn omgeving zal dit beamen), ineens geen controle meer had over iets. Want je kan over heel veel dingen in je leven de controle houden, maar bij een (pasgeboren) baby lukt dat toch echt niet. En achteraf denk ik, (weet ik inmiddels zeker), dat ik mij daarom ook zo onzeker voelde en onrustig was die eerste maanden na de bevalling. Het gewoonweg geen controle meer hebben over iets, terwijl ik dat altijd zo gewend was, zorgde ervoor dat ik veranderde in een emotioneel wrak.
Een (pasgeboren) baby wil drinken wanneer hij/zij honger heeft (midden in de nacht, om de 2 uur of ineens helemaal niet), slaapt wanneer hij/zij moe is en ga zo maar door. Zo'n klein mensje doet eigenlijk waar het zelf zin in heeft. Reageert nog puur instinctief. En daar kon ik dus niet zo goed tegen.
Ik wilde Mijntje dan ook het liefste vanaf dag 1 al een ritme aanleren, maar kwam er al snel achter dat het zo niet werkt. Loslaten dus? Pfffff!! Dat valt niet mee voor een control freak! Gedurende deze periode ben ik mezelf dan ook flink tegen gekomen. Rationeel wist ik dat ik het zoveel mogelijk los moest laten, maar emotioneel lukte het mij maar moeilijk. Ratio versus emotie, pedagoog versus moeder. Langzaamaan vond ik hier mijn weg in.
Ik vond (en vind nog steeds) rust en regelmaat erg belangrijk voor een kind (zowel als pedagoog en als moeder), dus dat ritme kwam er uiteindelijk toch. Maar ik moest leren dat er ook wel eens van het ritme afgeweken kon worden en dat dat dan echt niet slecht was voor Mijntje. Dus op gezette tijden voeding, naar bedje, spelen en rust. En naar bed gaan wil niet zeggen dat ze dan per se moest slapen. Wanneer een baby/kind in bed ligt, niet slaapt, wellicht kletst of speelt, is dat prima! Mits je kindje tevreden is. Je kan een kind nu eenmaal niet dwingen om in slaap te vallen. Daar heb je geen controle over. Maar je hebt wel controle over vaste bedtijden in een rustige omgeving. Het liefste op de eigen slaapkamer. Want hoewel ik om mij heen zie dat er veel baby's beneden in de box slapen of in de kinderwagen, terwijl er drukte om hen heen is, is dit toch niet goed voor zo'n klein mensje. Ook al zien baby's er tevreden uit en slapen ze door alles heen, de geluiden en dus prikkels om hen heen krijgen ze toch mee. En dat kan zo'n klein hoofdje nog niet altijd even goed verwerken.
Rust, regelmaat, liefde, aandacht, knuffelen, dicht bij je houden, verzorging, voeding en tegen je baby praten. Dat is wat zo'n klein mensje nodig heeft. En af en toe ook eens af durven wijken van het ritme. Daar worden ze niet slechter van, weet ik nu.
Ben jij ook een control freak en vind je het dus lastig om dingen los te laten?
Of juist helemaal niet?
Leuk als je dit wil delen met mij.
Lieve groet, Joyce