En dan ben je dus ineens moeder

-Ook ik als pedagoog weet het af en toe even niet-

Ok, daar gaan we dan. Ik heb beloofd jullie voortaan "mee te laten kijken" in mijn leven als moeder versus pedagoog.

Want als pedagoog weet je het natuurlijk allemaal al!

Is dat zo? Ben jij hier nieuwsgierig naar?

Volg dan voortaan mijn blog: "ook ik als pedagoog weet het af en toe even niet"

Maar waar begin ik dan met schrijven? Misschien gewoon maar bij het allereerste begin? De geboorte dus van mijn eerste.

TERUGBLIK

Na dagen van weeën en de rest van de details zal ik jullie besparen, liep ik

(nou ja lopen, ik was meer een soort gans) na een helse rit met de auto de parkeerplaats van het ziekenhuis op.

Met mijn enorme grote buik (mensen om mij heen vroegen toen ik nog maar 20 weken zwanger was, hoeveel dagen ik nog moest!), een heel charmant joggingpak aan (not!!) en al 3 dagen niet meer in de buurt geweest van een spiegel, was ik een soort attractie!

Nu ben ik normaal gesproken best ijdel, maar dat kon mij op dat moment helemaal niets meer schelen. Het enige wat ik dacht:" dat kind moet er uit!" En uiteindelijk kwam dan door middel van een spoedkeizersnede onze prachtige dochter: Mijntje, ter wereld.

Nou ja, prachtig, dat vond ik eerlijk gezegd niet toen ik haar voor het eerst

zag.

Maar mag je dat eigenlijk wel zeggen als ouder? Misschien lag het aan de vermoeidheid, de verdoving (laten we het daar maar op houden), maar mooi vond ik haar in eerste instantie niet. Sorry lieve schat als je dit ooit leest, maar een paar uur later was je helemaal bijgekomen en zag je er prachtig uit! En dat ben je nog steeds.

Gelukkig is het met mij ook weer goed gekomen, alhoewel de zwangerschapskilo's het bij mij wel erg fijn vonden en dus gezellig nog ruim 1,5 jaar trouw bleven zitten. En opmerkingen ruim een jaar na de bevalling als: "wat zie ik nou, zwanger? Leuk!", nog veelvuldig gemaakt werden.

Maar goed, dan heb je dus ineens een kind. Ok, je hebt 9 maanden gehad om je voor te bereiden, maar als zo'n kleintje er dan is, totaal afhankelijk van jou, dan is het toch wel heel erg echt.

En ook wel spannend, vond ik. Terwijl anderen zeiden: "maar jij als pedagoog en zoveel jaren ervaring binnen de kinderopvang, weet natuurlijk precies wat je moet doen". Nou, ik kan je vertellen, wanneer het je eigen kind betreft, dat dit toch even totaal anders is! En het enige wat zo'n klein mensje kan om iets duidelijk te maken is huilen en laat ik daar nu net niet zo goed tegen kunnen.

Wordt vervolgd.....

Nog geen volger van joyeux opvoedadvies? Like mijn pagina dan even om mijn blog te kunnen blijven volgen.