-Ook ik als pedagoog weet het af en toe even niet-
Nu ik weer aan het werk was, merkte ik (gek genoeg, of niet?) op, dat ik eindelijk weer eens tot rust kwam. Het thuis weggaan bezorgde mij af en toe nog wel eens de nodige stress:
“waarom ben ik altijd die gv…d#%&!! autosleutel kwijt, oeps, zonder mascara de deur uit, ok dan maar in de auto op weg naar mijn werk(lekker verantwoord!), waar is mijn jas, de luiertas, mijn kind?!!” Maar eenmaal op mijn werk aangekomen, ontspande ik. Een praatje met mijn collega’s, koffie(!!!) en dan dook ik heerlijk achter mijn pc op kantoor. Rust! Geen huilend kind, geen was, geen flesjes klaar maken, maar enkel mijn werk. Heerlijk om weer eens gedwongen te worden tot nadenken en dan bedoel ik niet nadenken over de boodschappen, flestijden etc.… Wat kunnen volwassen conversaties dan weer fijn zijn!
Nu moet ik natuurlijk ook niet net gaan doen alsof ik helemaal niet meer aan mijn kind dacht als ik op mijn werk was. DÛH!!!!.....Ik blijf natuurlijk gewoon ik hè? Ik belde altijd 1 of 2x per dag naar het kinderdagverblijf of de oma’s om te vragen hoe het met mijn meisje ging en betrapte mezelf er regelmatig op als ik naar de klok keek, dat ik dan B.V. dacht: ”oh nu ligt ze in bedje of is ze lekker aan het wandelen”.
Dit werd in de loop der tijd wel minder gelukkig en was het uiteindelijk voor iedereen beter dat ik naast het moederschap ook werkte.
Ik ben er n.l. van overtuigd dat ondanks dat ik het moeilijk vond om mijn kind los te laten, ik toch echt een betere moeder (en leukere partner!!) ben als ik werk.
Het was dan weer extra leuk om thuis te komen en ik was weer helemaal opgeladen voor eventuele huil uurtjes en andere huishoudelijke taken. Of een glas wijn met mijn partner die ik dan eindelijk ook weer eens iets anders te melden had dan hoeveel luiers ik die dag verschoond had of hoeveel rondjes ik gewandeld had.
Nee, fulltime moeder zijn, is niet voor mij weggelegd, daar was ik inmiddels wel achter.
Maar fulltime werken, daar moest ik ook niet aan denken. Iedere ochtend die stress om op tijd de deur uit te komen, je kind op tijd op te halen bij het kinderdagverblijf en dan nog koken met hoogstwaarschijnlijk een huilend kind op je arm dat scheel ziet van vermoeidheid van alle indrukken van het kinderdagverblijf.
Nu besef ik mij heel goed dat niet iedereen de keuze heeft voor fulltime moederschap, fulltime werken of een combinatie van beiden en waardeerde ik het dan ook extra dat ik die keuze wel had. Tot over 2 weken!